Kraków, 1506 r. Potomstwo Elżbiety Rakuszanki i Kazimierza Jagiellończyka; drzeworyt w Statucie Łaskiego.
Commune incliti Regni Poloniae privilegium constitutionum et indultuum publicitus decretorum approbatorumque cum nonnullis iurisbus tam divinis quam humanis per sernum principem dominum et dominum Alexandrum regem Poloniae, magnum ducem Lithwanie – Statut Łaskiego.
Oryg., j. łaciński,
AGAD, Zbiór dokumentów pergaminowych, nr 5632

Statut Łaskiego to zwyczajowa nazwa sporządzonego w języku łacińskim zbioru praw i przywilejów obowiązujących w Królestwie Polskim. Do jego powstania doszło prawdopodobnie podczas obrad sejmowych w 1505 r. w Radomiu, a głównym jego inicjatorem był kanclerz wielki koronny Jan Łaski (1456-1531), późniejszy arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski. Historycy prawa podkreślają, że jest to pierwszy urzędowy zbiór aktów prawnych wydany na polecenie władzy państwowej. Na początku kodeksu swoje miejsce znalazła także pradawna pieśń „Bogurodzica”, która została potraktowana jako hymn królestwa Polskiego. Statut Łaskiego został wydany drukiem w 1506 r. przez oficynę Jana Hallera w Krakowie. Z ustaleń badaczy wiemy, że w Polsce zachowały się 72 egzemplarze wydrukowane na papierze oraz 15 egzemplarzy wydrukowane na pergaminie, natomiast za granicą: 1 na pergaminie (w Uppsali) i 17 na papierze.

Przechowywany w zasobie Archiwum Głównego Akt Dawnych egzemplarz Statutu przeznaczony był dla króla Aleksandra Jagiellończyka, dlatego jako jedyny opatrzony został pieczęcią wielką koronną, by uniemożliwić usunięcie lub dodanie jakiegokolwiek zapisu. Jest także zdobiony iluminacjami o wysokiej klasie artystycznej i oprawiony w tłoczoną skórę z klamrami. W minionym roku sznur pieczętny został poddany konserwacji przez specjalistów z warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, co umożliwiło wykonanie skanów księgi i zamieszczenie ich w internecie.