W rozbudowanym wprowadzeniu do dokumentu został też wymieniony dominus Statilius, proboszcz katedry św. Michała w Veszprém przybyły jako wysłannik pokojowy i poseł Króla Węgier Ludwika II. Wiemy też o jego obecności z innych źródeł. Znaczący wydaje się niedatowany wpis w 23 t. Księgi Poselstw, w którym zaznaczono, że był obecny przy „kreacji” [czyli uczynieniu] księcia pruskiego (qui creationi Ducis Prusiae interfuit), wskazuje on także na – w pierwszej chwili niewidoczną – rolę innego bratanka króla Zygmunta I, czyli wspomnianego już króla Węgier i Czech przy doprowadzeniu do pokoju.

W trzy dni po zawarciu zgody we wtorek 11 kwietnia 1525 r w Krakowie król Zygmunt I, za wstawiennictwem Jerzego, margrabiego brandenburskiego, Fryderyka, księcia legnickiego i brzeskiego oraz Albrechta, margrabiego brandenburskiego i księcia w Prusach, biorąc również pod uwagę wyświadczone sobie usługi, wystawił dokument, którym nadał Sylwestrowi Ożarowskiemu, swemu podkomorzemu i staroście zawichojskiemu, dożywotnio dochody ze stacji z miasta Radomska w ziemi sieradzkiej i nakazał rajcom miejskim corocznie je wypłacać. Ożarowski, był jedną z bardziej zaufanych osób – od wielu lat towarzyszył Zygmuntowi I, jeszcze na Węgrzech i na Śląsku; był jego pokojowcem. Przypuszcza się, że Ożarowski teraz jako podkomorzy odegrał dużą rolę przy organizowaniu audiencji u polskiego władcy dla głównych negocjatorów Jerzego i Fryderyka reprezentujących Albrechta. Był też blisko zaprzyjaźniony z kanclerzem koronnym Krzysztofem Szydłowieckim i podkanclerzym biskupem Piotrem Tomickim. A to właśnie w kancelarii królewskiej dokument zgody przygotowywali wspomniani urzędnicy. I tak naprawdę to kanclerz Krzysztof Szydłowiecki, który był zwolennikiem zaproponowanego tu rozwiązania i podkanclerzy ustalali jego treść z poselstwem stanowym wielkiego mistrza i poselstwem miast Królewca, które przybyły w wraz z Albrechtem do Bytomia w marcu 1525 r.

W parlamencie stanowym w Królewcu, który zgromadził się 29 maja, blisko dwa miesiące po hołdzie w Krakowie, Albrecht wystawił dokument poświadczający dokonanie aktu przysięgi, co także potwierdzili reprezentanci królewscy stwierdzając, że wprowadzili księcia w posiadania lenna - Księstwa Pruskiego. Wszystkie stany pod przewodnictwem biskupa sambijskiego Jerzego von Polentz opowiedziały się za uznaniem księstwa i przyjęciem odnowy w duchu Ewangelii, wynikającej z nauczania Marcina Lutra. Już w Boże Narodzenie 1523 r. pierwsze kazanie ewangeliczne w katedrze w Królewcu wygłosił dotychczasowy biskup sambijski (i członek zakonu krzyżackiego) Jerzy von Polentz, oficjalnie wprowadzając odnowę w duchu Ewangelii i pierwszą oficjalnie uznaną przez Marcina Lutra strukturę tego Kościoła w Europie. To kończyło proces tworzenia zrębów prawnych Księstwa Pruskiego jako lenna Polski do czasu trwania Albrechta i jego bezpośrednich spadkobierców w linii męskiej.

W pół roku później, 24 października 1525 r., w Krakowie, wysłannicy Karola, V Habsburga cesarza elekta rzymskiego i króla hiszpańskiego, doręczyli królowi Zygmuntowi I, odznaki orderu Złotego Runa – najwyższego odznaczenia nadawanego przez habsburskich władców.