Elżbieta Rakuszanka z dynastii Habsburgów (1436-1505), królowa polska i wielka księżna litewska, żona Kazimierza Jagiellończyka. Była córką cesarza Albrechta II, króla Czech i Węgier i Elżbiety luksemburskiej. Jej rodzina pieczołowicie podkreślała fakt, że prababka Elżbiety (również o imieniu Elżbieta) była wnuczką Kazimierza Wielkiego. W lutym 1454 roku, doszło do zawarcia małżeństwa Elżbiety z Kazimierzem Jagiellończykiem. Ich związek przetrwał 38 lat i był dla obojga bardzo szczęśliwy. Elżbieta urodziła 12 dzieci, z których tylko jedna córka zmarła w wieku niemowlęcym. Królowa traktowała wszystkie swoje dzieci na równi, wszczepiając im poczucie królewskiej dumy. Prawdopodobnym jest, że mówiła do nich łamaną polszczyzną, której musiała się nauczyć, by komunikować się z mężem. Z uwagi na fakt, że czterech spośród 6 synów Elżbiety zostało królami (Władysław – król Czech i Węgier, Jan Olbracht – król polski, Aleksander Jagiellończyk – król polski, Zygmunt – król polski), nazwano ją „matką królów”. Jej córki natomiast poprzez zręczną politykę matrymonialną zostały skoligacone z najważniejszymi dynastiami panującymi w Europie. Najstarsza Jadwiga została żoną Jerzego Brodatego, księcia bawarskiego. Zofia poślubiła Fryderyka Hohenzollerna, elektora brandenburskiego. Anna wydana została za księcia pomorskiego Bogusława X. Barbara wyszła za Jerzego Brodatego, księcia saskiego z dynastii Wettinów, a Elżbieta już po śmierci matki za zgodą starszych braci, poślubiła Fryderyka II, księcia legnickiego.

Postępowanie Elżbiety Rakuszanki odznaczało się dostojeństwem i poczuciem władzy królewskiej Kazimierza Jagiellończyka, a jej duma rodowa i ambicja udzielały się jej dzieciom. W otoczeniu polskim wzbudzała miłość i szacunek, bo całe swoje życie poświęciła dynastii Jagiellonów.

Portret Elżbiety Rakuszanki z II połowy XVI w. autorstwa Antoniego Boysa przechowywany w Kunsthistorisches Museum w Wiedniu; źródło: Wikipedia