Ludwik Mierosławski

Działacz polityczny i niepodległościowy, członek Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, uczestnik powstania listopadowego, przywódca dwóch powstań w Wielkopolsce w latach 1846 i 1848, także pisarz i wynalazca. Generał i pierwszy dyktator powstania styczniowego. Kilka dni przed wybuchem powstania, 19 I 1863 r. Mierosławski przyjął dyktaturę oferowaną mu przez Komitet Centralny Narodowy, jednak przybył do Królestwa Polskiego dopiero w połowie lutego. Po dwóch przegranych starciach pod Krzywosądzem (19 II 1863) i Nową Wsią (21 II 1863), mając problemy z realiami wojny partyzanckiej, zdecydował się na powrót do Paryża, skąd niepochlebnie wypowiadał się o organizacji powstania w Polsce. Nie zrezygnował jednak z godności dyktatora, a został jej pozbawiony dopiero uchwałą Rządu Tymczasowego, który uzależnił dalsze sprawowanie funkcji od powrotu Mierosławskiego do kraju w wyznaczonym terminie. Po upadku powstania nie odegrał już większej roli w polskim życiu politycznym, z którego ostatecznie wycofał się po wojnie między Cesarstwem Francuskim a Królestwem Prus (1870-1871). Zmarł w biedzie i zapomnieniu 22 XI 1878 r. w Paryżu. Został pochowany na cmentarzu Montparnasse.

Marian Langiewicz

Generał, dyktator w powstaniu styczniowym. Związany z Garibaldim; był wykładowcą w Polskiej Szkole Wojskowej w Cuneo we Włoszech; niechętny Mierosławskiemu. Od jesieni 1862 r. współpracował z Komitetem Centralnym Narodowym. 1 I 1863 r. przyjechał do Królestwa i, w randze pułkownika, otrzymał nominację na naczelnika sił zbrojnych woj. sandomierskiego (przegrana bitwa pod Małogoszczem, 24 II 1863). Na początku marca 1863 r. został wysunięty przez białych na dyktatora powstania; otrzymał stopień generała. Dyktaturę proklamowano 11 III 1863 r. w Goszczy. Dzień po krwawej bitwie pod Grochowiskami (18 III 1863) Langiewicz przekroczył granice z Galicją, dokąd udał się w celu reorganizacji swej armii i przeprowadzenia rozmów w sprawie skompletowania rządu cywilnego. Został aresztowany przez władze austriackie. 21 III 1863 r. Langiewicz przekazał z aresztu w Tarnowie rozkaz dzienny z oświadczeniem, że nie zrzeka się swej władzy, ale do chwili uwolnienia powierza ją dotychczasowemu Rządowi Tymczasowemu Narodowemu. Po uwolnieniu przebywał na emigracji, a od 1867 służył w armii tureckiej jako Langie Bey, zmarł w Konstantynopolu 10 V 1887 i tam został pochowany.

Romuald Traugutt, ps „Michał Czarnecki”

Generał, ostatni dyktator powstania styczniowego. Był oficerem armii rosyjskiej (walczył na Węgrzech w czasie Wiosny Ludów i uczestniczył w tłumieniu powstania węgierskiego; brał udział także w wojnie krymskiej). W 1862 r. został zwolniony z armii w stopniu podpułkownika, oficjalnie z powodu złego stanu zdrowia.

Od wiosny 1863 r. był dowódcą oddziału powstańczego, działającego w powiatach brzeskim i kobryńskim, staczając kilka zwycięskich potyczek. Po przegranej bitwie pod Kłodnem w lipcu 1863 r. przyjechał do Warszawy. Mianowany przez Rząd Narodowy generałem, został wysłany do Paryża z misją wojskowo-dyplomatyczną. 17 X 1863 r. Traugutt przejął władzę dyktatora powstania. Legitymował się paszportem austriackim wystawionym na nazwisko Michał Czarnecki, Traugutt próbował zreformować siły powstańcze, przekształcając je z małych oddziałów partyzanckich w duże korpusu. Wprowadził wojskową dyscyplinę i karność w oddziałach.

Aresztowany został przez carskie władze w nocy z 10 na 11 IV 1864 r. wraz z większą częścią swoich współpracowników. Wyrok mógł być tylko jeden, zwłaszcza z powodu dawnej służby w wojsku rosyjskim. Traugutt został skazany na karę śmierci, a wyrok wykonano w okolicy Cytadeli Warszawskiej, w obecnym Parku Traugutta, 5 VIII 1864 r.